Bana gözlerimi örten zimmermann şapkamı, siyah ütüsüz gömleğimi, kayışı bekli yıllardır kayıplarda gezinip etekleri yerlere sürten kara pardesümü, paçaları eskimiş zifiri pantolonumu ve topukları sessiz gecelerde kaldırımlarda takır tukur yankılanan siyah iskarpinlerimi geri verin, size birşey anlatacağım.
Dünyada kaba bir hesapla yedi milyar insan varmış, tamam. Roman ve film kahramanları ile bu sayı on milyarı bulur mu acaba? Hayallerinizdeki kahramanları katmak da serbest, şayet isimleri varsa. Şu halde en kalabalık dünya okurun dünyası olsa gerek.
Ne kadar ilginç değil mi, şu roman kahramanları. Onlar bizimle aynı dünyada yaşamıyor, ama tanıdığımız bu "yaşamayan" insan sayısı, tanıdığımız yaşayan insan sayısından kat be kat fazla. En azından benim için öyle. Gerçekte on iki tane adam benim için aynı masa etrafına toplanmaz bile, nerde kaldı ki oturup dinlesinler. Romanlarımın kahramanları, şüphesiz ki çoğu kimseyi onlar kadar iyi tanıyamamışım, demek ki bir kitap kadar gerçekçi gelmemiş bana sürdüğüm hayat.
İşte o roman kahramanları var ya, var olmadıkları halde bu kadar kişi tarafından tanınan, onlardan biri olabilmek için uğraşmak lazım. Dolayısıyla da, bu uğurda var olmak için, önce yok olmak lazım, bu dünyadan bir yolunu bulup sıyrılmak, yok olmak. Bizim dünyamızda varlığından habersiz olduğumuz, belki kitapların içine dahi sığmayacak kadar büyük kahramanlar olsa bile, onların da başkaları tarafından bilinmek için önce yok olmaları gerekiyor. Hem zaten Buda haklı değil mi, varolmak için, önce yok olmak lazım, parça bütüne kavuşacak ki hasret dinsin. Olmak ile ölmek arasında sadece iki nokta ile açıklanabilecek bir farktan bahsediyorum burada..
Hayat bir kitap, dünya bir kitap kimisine göre, bir yerinde bile adım geçmiyor heyhat. Anladım ki, varlığımdan haberdar olanlar kadar varım bu dünyada, belki de sırf bu yüzden, yokluğa çok yakınım. Ve biraz daha gayretle, tamamen yok olmayı da başarabilirsem, artık kendimi gerçekten Rodya ile aynı masaya oturtabileceğim..
