O zamandan beri sana karşı küçük kanatlı hisler, çok tatlı muhabbet kuşları besliyorum, pek samimi kuşlar. Henüz konuşmayı öğretemedim onlara, şimdilik sadece çırpınıyorlar. Kafeslerinin içinde biteviye hareket halindeler, bu yüzdendir göğsümde her yana saçılmış kan damlaları. Dikkatim onlara kayıyor hep, uçabildiklerini hatırladıkça kafamda çılgınca teker döndüren hamsterı unutuyorum. Onu hatırlayınca ise dikkatim nesli tükenmekte olan baretta barettalara kayıyor, şu dünya baretta barettalar olmadan nasıl daha iyi bir yer olacak?
Dünyayı iyileştiren şey başka, bizleri ayakta tutan başka, bizim sonsuz enerji kaynağımız, peşin hüküm makinelerimiz. Ve peşin hükümlerimiz sayesinde herdaim hükmen yenik sayıldığımız ilişkilerimiz. Boşuna ter döküyoruz sahada, ev sahibi takım kuralları bilmiyor daha, ve kafasındaki oyun anlayışıyla peşin hükmen mağlup. Yenilgiyi kabul etmediğinden hırsından ağlayacak şimdi. Bu da mı yanlış ağlama sayın hakem? Ben anladım da size anlatamıyorum, ağladım da size ağlayamıyorum.
Hiç kımıldamadan oturuyorken koltuğumda, ismini vermek istemeyen bir izleyici canlı yayında bana bağlanıp yanlışlarımı sıralıyor. Üşengençliğimin bana kazandırdıklarını saydıkça yaşımdan şüphe ediyorum. Gözlerimden emindim ama, yaşımdan süphe ediyorum. Şu haliyle onu da gözümde büyütmüş olmalıyım, o kadar, normalde benim için küçük fakat gözüm için büyük bir mesele varmış, sakınan gözüme büyükçe bir çöp batmış, ondandır ki gözlerim sulanmış. Yoksa mevzu sandığım kadar derin değil, bu kuyu yeterince derin değil.
Yine de kayıtsız kalınamaz, kuyunun yanında yaş da akar, yusuf bilir, olması gerekendir. Ama bu kuyu gerçekten küçükmüş züleyha. Burada düşünceler, hayatlar, onlar, bunlar, adamlar, kızlar hep küçükmüş. Eğer ben de buraya düşersem kendimden önce kuyumu küçültmüş olurum ya, beni boşver. Ben acımı sevmeye devam edeyim. Onlar ciddiye almasınlar. Bu coğrafyada dört tarafı acılarla çevrili adamlara “adam sen de” diyorlar. Varsın olsun, yeter ki ben bir tarafından acısı eksik kalmış yarım adam olmayayım.
