üzülüyorum o sırtını dönüp ağır adımlarla uzaklaşırken ardından bağırsam da sesimi duyuramadığım için ve üzülüyorum bir kelime ile aradan dağları kaldırmak dahi mümkün iken bir dünya cümle ile en küçük taşı bile yerinden oynatamadığım için ve üzülüyorum arada mesafeler olduğunda o kadar yakınken yanyana iken bu kadar uzak olduğumuz için ve üzülüyorum kendimi bir iple şu çam ağacının dalına asıp sonra gelemiyorum diyerek af dilediğim için ve üzülüyorum edebiyata ve kendime ihanet ettiğimi bile bile bunları yazmaktan zerre hicap duyamadığım için üzülüyorum hakikaten
