bu kesmeye yatırdığım benim öz oğlum, ismi ahkam. aşka olan inancımı sınamak için şimdi huzurlarınızda sade bir törenle kendisini keseceğim, ama meraklanmayın bu seremoniyi elimden geldiğince kısa keseceğim.
zaten uzayacak gibi değil, zira elimdeki bıçağa direnmiyor hiç, çünkü direnmek zordur, süper kahraman gücü gerektirir. gözlerini de ince bir örtüyle iyice örttüm ki, ahkamımı kesmeden önce hiç göz göze gelmeyeyim.
aslında göze gelmekten çekinmem, ama gelmedim işte, ama geldimse de bu dünyaya hep değil bazen göremiyorum, en çok da gözü kördür dediklerinde gülüp geçiyorum, baksanıza düpedüz gözler bağlı işte hangi körlükten bahsetmeli?
gösteri esnasında kafanız karışırsa haber verin, fakat görünen kör kılavuz istemez artık, bana yıldırım ihtimalinden ya da mesafe kültüründen bahsetmesinler. ilk bıçak darbesini buradan, göz göre göre vurabilirim ki, artık göz bu mevzuda çok gerekli değildir.
bu elimde tuttuğum bıçak, bildiğiniz bıçak yani el filan değil alenen bıçak, kendi elimi kesmeden bu işi bitirmem gerektiğini yeter şart olarak önüme seriyor, elimi tutarsa bıçağı vurmayabilirim ama, hale bakın ki yatırdığım ahkamı hala tunaadamakıllı kesebilmiş değilim.
derken..
bu kesmeye yatırdığım benim öz oğlumdu, ismi ahkamdı, bu yukarıdan, bulutların arasından gelen ise, bana ahkam kesmemem gerektiğini öğretiyor, al bunu kes diyerek kucağında getirdiği ise, iflahım. artık sen inandığını ispatladın derken ciğerlerim iflasın eşiğinde.
halbuki çok kolay rüyalar görebiliyordum, ondan cesaretle kendimi bu konuda ahkam kesmek için şartlamıştım, meğer rüyada ayakkabı görmek hayra alamet değilmiş. hadi şimdi birisi bunu filme çeksin, iyisinden iki oyuncu bulun. casting bizim işimiz mi, yoksa hayatıma casting mi var, daha anlayamıyorum.
aşk dedikleri zaten her daim gömlek cebimde duruyor, ama sonunda gün olunca seni sen olduğun için sevmeyeceğimi de kesin biliyorum, ve başlarken söylediğim sözümde durabildiysem şimdi ne ala mualla, umarım seremoniyyi yeterince kıssa kesebilmişimdir.
hamiş:
büyük türk mütivittırı tunaadam’dan damdan düşüren cümleler için müracaat en üst kat.
zaten uzayacak gibi değil, zira elimdeki bıçağa direnmiyor hiç, çünkü direnmek zordur, süper kahraman gücü gerektirir. gözlerini de ince bir örtüyle iyice örttüm ki, ahkamımı kesmeden önce hiç göz göze gelmeyeyim.
aslında göze gelmekten çekinmem, ama gelmedim işte, ama geldimse de bu dünyaya hep değil bazen göremiyorum, en çok da gözü kördür dediklerinde gülüp geçiyorum, baksanıza düpedüz gözler bağlı işte hangi körlükten bahsetmeli?
gösteri esnasında kafanız karışırsa haber verin, fakat görünen kör kılavuz istemez artık, bana yıldırım ihtimalinden ya da mesafe kültüründen bahsetmesinler. ilk bıçak darbesini buradan, göz göre göre vurabilirim ki, artık göz bu mevzuda çok gerekli değildir.
bu elimde tuttuğum bıçak, bildiğiniz bıçak yani el filan değil alenen bıçak, kendi elimi kesmeden bu işi bitirmem gerektiğini yeter şart olarak önüme seriyor, elimi tutarsa bıçağı vurmayabilirim ama, hale bakın ki yatırdığım ahkamı hala tunaadamakıllı kesebilmiş değilim.
derken..
bu kesmeye yatırdığım benim öz oğlumdu, ismi ahkamdı, bu yukarıdan, bulutların arasından gelen ise, bana ahkam kesmemem gerektiğini öğretiyor, al bunu kes diyerek kucağında getirdiği ise, iflahım. artık sen inandığını ispatladın derken ciğerlerim iflasın eşiğinde.
halbuki çok kolay rüyalar görebiliyordum, ondan cesaretle kendimi bu konuda ahkam kesmek için şartlamıştım, meğer rüyada ayakkabı görmek hayra alamet değilmiş. hadi şimdi birisi bunu filme çeksin, iyisinden iki oyuncu bulun. casting bizim işimiz mi, yoksa hayatıma casting mi var, daha anlayamıyorum.
aşk dedikleri zaten her daim gömlek cebimde duruyor, ama sonunda gün olunca seni sen olduğun için sevmeyeceğimi de kesin biliyorum, ve başlarken söylediğim sözümde durabildiysem şimdi ne ala mualla, umarım seremoniyyi yeterince kıssa kesebilmişimdir.
hamiş:
büyük türk mütivittırı tunaadam’dan damdan düşüren cümleler için müracaat en üst kat.
